Dziedzicem Rudna został Michał Karczewski, który jeszcze przed objęciem Rudna zrobił duża karierę. W 1739 roku wybrano go na łowczego czerskiego, w 1745 był już cześnikiem czerskim, a w 1749 roku pisarzem grodzkim i ziemskim czerskim. W 1759 roku wybrano go na podkomorzego czerskiego – była to bardzo ważna funkcja. Karczewski odpowiadał za wszelkie podziały dóbr ziemskich i wytyczenie granic posiadłości w ziemi czerskiej. Ożenił się z Teresa Załuską, córka starosty regnowskiego. Rudno było jego główną siedzibą i zapewne istniał tu jego dwór. Michał Karczewski był bogatym szlachcicem i wykupił przed 1750 rokiem Rudzienko od potomków swego stryja. Był tez właścicielem części miasta Czerska oraz wielu innych wsi. Dzięki swej pozycji odgrywał dużą rolę na sejmiku czerskim i wybierano go też do sejmów warszawskich (1760 i 1764). Po koronacji Stanisława Augusta Poniatowskiego popierał króla – sam podpisał się pod jego elekcją, jednak później przystał, podobnie jak jego brat Józef do Konfederacji Barskiej czyli związku szlachty dążącego do obalenia króla.

Rudno leżało blisko Warszawy, więc Karczewski zawiązał konspiracyjną konfederację ziemi czerskiej (w lipcu lub wrześniu 1771 roku), a na czele postawił swego syna Stanisława. Polityczni przeciwnicy Karczewskiego zawiązali jawną konfederację na czele z Lasockim. Powstały więc dwie konfederacje barskie na jednej ziemi. Od tej pory przez wiele miesięcy trwał spór wśród konfederatów, kto ma być marszałkiem konfederacji czerskiej. W końcu zwyciężyło stronnictwo Karczewskich. Jednak konfederacki zapał Michała Karczewskiego opadł, gdy Rosjanie i wojska królewskie schwytały jego syna Stanisława (13 stycznia 1771 roku ). Udział w Konfederacji Barskiej przyniósł Karczewskiemu klęskę polityczną, gdyż konfederacja upadła w 1772 roku. Nie pełnił też u schyłku życia żadnych urzędów i tytułów. Zapewne jego dobra, w tym Rudno, były spustoszone przez wojska rosyjskie.

Udział w konfederacji doprowadził też do osobistej tragedii. Jak wspomniano do władz konfederacji wciągnął swego syna Stanisława (ur. w 1745 roku), który aktywnie uczestniczył w walkach pod komendą Kazimierza Pułaskiego. Jednak w styczniu 1771 roku Stanisław Karczewski, po krwawej bitwie, został wzięty do niewoli pod Siedlcami. Rosjanie trzymali go początkowo w więzieniu w Białej Podlaskiej, a następnie przez Mohylew, Smoleńsk przewieźli do Kazania i Tobolska (w lipcu 1771 roku). Stał się w ten sposób jednym z pierwszych polskich Sybiraków. Ojciec wstawiał się za nim u króla, również sejmik czerski podnosił ta sprawę. Stanisław Karczewski wrócił do Polski jesienią 1773 roku z tak nadwątlonym zdrowiem, że nie brał już żadnego udziału w życiu publicznym. Jego ojciec Michał Karczewski zmarł w 1782 roku, a dobra Rudna objął Stanisław, który jednak przeżył ojca tylko o rok.