Pałac został wzniesiony około 1800 roku według projektu Hilarego Szpilowskiego i Marcina Chrzanowskiego, chorążego warszawskiego. Klasycystyczny, murowany z cegły, otynkowany. Zbudowany na starych piwnicach, pochodzących prawdopodobnie z XVIII wieku.

Piętrowy budynek, na planie prostokąta z czterokolumnowym portykiem toskańskim, zwieńczony trójkątnym szczytem pośrodku elewacji frontowej. Od ogrodu dwa silnie wysunięte ryzality połączone tarasem .

Na parterze za portykiem półkolisty, dwukondygnacyjny hol z pierwotnie drewnianą – dzisiaj marmurową klatką schodową. Na piętrze znajduje się sala balowa w kształcie litery L, przedzielona czterema kolumnami doryckimi. Dach czterospadowy, kryty dachówką (zastąpiony w latach 80-ych XX wieku blachą miedzianą, a następnie w roku 2003 dachówką ceramiczną).

Pałac jest dwupiętrowy, z piwnicami sklepionymi kolebką półkolistą i koszową z lunetami. Posiada plan prostokąta z portykiem od frontu oraz dwoma skrajnymi ryzalitami od tyłu, połączonymi tarasem. Układ wnętrz jest dwutraktowy, nieco przekształcony. W sieni posadzka wykonana pierwotnie z szarego i czerwonego marmuru – w roku 2003 posadzkę wymieniono na marmur czerwono-kremowy. W narożach frontowych budynku znajdowały się pierwotnie dwie owalne klatki schodowe (lewa usunięta w XIX wieku, a w jej miejsce zostały wbudowane w obu kondygnacjach gabinety). W przyziemiu mieści się kuchnia. Spiżarnia oraz alkierz od strony północno-wschodniej są kryte sklepieniem kolebkowym; pozostałe pomieszczenia posiadają stropy.

Na piętrze znajduje się wielka sala balowa na planie litery L, która jest przedzielona czterema kolumnami doryckimi (z nich jedna murowana kryje we wnętrzu przewód kominowy). We wnętrzach zachowano dwa kominki marmurowe, klasycystyczne z 1 kwartału XIX wieku oraz resztki jesionowych i dębowych parkietów. Zewnątrz elewacje ujęte są na narożach pilastrami i zwieńczone belkowaniem. Portyk o czterech kolumnach toskańskich w wielkim porządku, zwieńczony jest trójkątnym frontonem. Okna w profilowanych obramieniach, w przyziemiu posiadają trójkątne szczyciki, zaś w sali balowej są porte-fenetry. Dach czterospadowy pokryto dachówką. Zachowały się resztki pałacu z 1. połowy XIX wieku, z aleją dojazdową i podjazdem na osi od frontu oraz śladami tarasów ziemnych od strony północno-wschodniej, opadającymi ku łąkom i dwóm symetrycznie położonym stawom, rozdzielonym groblą.